به طور معمول گوساله های تازه متولد شده فعالیت های مختلف و بازی کردن را از هفتگی آغاز می کنند. هر چه گوساله بزرگتر می شود تمایلش به بازی و فعالیتهای اجتماعی بیشتر می شود.
بازی های گوساله شامل دویدن (چهار نعل رفتن)، پرش و لگدپرانی به صورت تکی یا همراه با گوساله های همسن و سال خودش است. معمولا گوساله ها تمام این بازی ها را همزمان انجام می دهند.
گوساله هایی که در مکان های محصور و در اتاقک های جداگانه پرورش داده می شوند توانایی کمتری برای پاسخ رفتاری به محیط در مقایسه با گوساله های آزاد در مراتع دارند زیرا فضای کافی و امکان ارتباط با گوساله های دیگر برای بروز رفتارهای اجتماعی و بازی های مختلف موجب تکامل پاسخ های رفتاری در گوساله ها می شود.
گوساله هایی که از بدو تولد در فضای محدود و تنها پرورش داده می شوند نمی توانند چهار نعل بدوند و پاسخ های محیطی شاد و راحت همچون لگدپرانی را از خود بروز نمی دهند هر چه فضای در دسترس گوساله بیشتر باشد میزان بازی در آن ها بیشتر خواهد بود.
گوساله هایی که در مکان محصور رشد کرده اند حتی اگر به مکان های باز برده شوند میل کمتری برای بازی و حرکت دارند. دانشمندان اثبات کرده اند گوساله هایی که در مکان های انفرادی زندگی می کنند تنها ۱ درصد از وقت روزشان را حرکت می کنند و این میزان بسیار کمتر از گوساله های آزاد در مراتع است.
از طرفی طبق تحقیقات انجام شده گوساله هایی که در جایگاه های انفرادی به صورت جفتی نگهداری می شوند فعالیت و حرکت بیشتری نسبت به گوساله های نگهدای شده به شکل انفرادی از خود نشان می دهند. دلیل این مساله را می توان بزرگ تر بودن فضای لازم برای نگهداری یک جفت گوساله در مقایسه با یک گوساله تنها دانست.
گوساله های تازه به دنیا آمده در روزهای آغازین تولد بیشتر مایل به سکون و استراحت هستند اما قرار دادن آن ها در مکان های شلوغ میل آن ها را نسبت به سکون کمتر می کند.قرار دادن گوساله ها در مکان های بسیار کوچک و محصور مانع از بروز رفتارهای حرکتی لازم در گوساله می شود که می تواند موجب افزایش لنگش، سکندری خوردن و افتادن های مداوم در گوساله ها شود زیرا عدم حرکت و بازی در گوساله مانع از رشد مناسب، خون رسانی و هماهنگی ماهیچه ها می شود.
در واقع بازی و فعالیت اجتماعی برای رشد بهتر گوساله یک ضرورت محسوب می شود.